Piramide van mazzel

“Het is fijn hè, op een boot, echt lekker back to basic”, zegt mijn tafelgenote. “Huhhuh”, hum ik beleefd. Ik denk ondertussen: “back to basic m’n reet”. Want hoe back to basic is het, als je met uitzicht op je eigen zeilboot een biertje zit te drinken. Op een terras. Op een tropisch eiland. Waar je bij de Appie een frikandellenbroodje in de bonus kunt kopen. O, o, o, wat lekker basic, wat worden we ‘een met de natuur’, wat voelen we ons ‘oer’.

Ok, misschien dacht ik dat zelf een paar weken geleden ook. Dat ik lekker ‘oer’ was, of zoiets. Het eiland waar we toen waren, Saint Vincent, leent zich namelijk uitstekend voor dat soort gedachten: de mensen zijn er arm en leven van wat het land en de zee hen biedt, de natuur is er weelderig en vrijgevig. We vulden daar onze watertanks met zelf opgevangen regenwater, ruilden drinkwater voor verse vis, en plukten ladingen fruit tijdens heerlijke wandelingen. We leefden simpel, zoals de mensen daar. Het voelde lekker om niet veel nodig te hebben en te leven van wat de natuur je op dat moment biedt. Ik voelde me er super fijn ‘zijn’.

De aankomst op Bonaire vond ik dan ook even schrikken. Of eigenlijk vond ik het gewoonweg vreselijk. Zeker toen ik de Appie binnen stapte. Wat een ongepaste hoeveelheid onzinnige producten. Drie kleuren paprika’s, uit Nederland ingevlogen komkommers, vijfendertig soorten pasta; waarom, waarom, waarom? En al die dure restaurants, die patserige auto’s, die bleke toeristen; walgelijk! Met een brok in m’n keel en een machteloos gevoel stapte ik later weer aan boord. Stellig riep ik dat ik liever de rest van mijn leven in armoede zou willen doorbrengen, dan in de platte overvloed van de westerse wereld. Ik had heimwee naar de ‘prachtige armoede’ van Saint Vincent. Ik wilde weer ‘zijn’ en genieten van het niks.

Een verheerlijking van armoede was dat, achteraf. En als je niet oppast ga je dus geloven in dat soort gewauwel. Vanuit je luxe positie als rijke westerling, heb je namelijk geen idee hoe het werkelijk is om te leven op arme eilanden als Saint Vincent. Ook niet als je, zoals ik even was, ervan overtuigd bent dat je simpel leeft zoals de locals dat doen. Natuurlijk, we aten dezelfde vis, plukten hetzelfde fruit, dronken hetzelfde regenwater, wasten ons in dezelfde zee, en dat voelde goed. Dat voelt alsof je niet meer nodig hebt. Dat voelt lekker back to basic.

Maar ik denk – denk ik dan hè, dat kan dus aan mij liggen – dat John, die op Saint Vincent elke dag op z’n halve surfplankje, in z’n rafelige onderbroek, met z’n halve gebit, langs ons bescheiden kapitale schip kwam gepeddeld, op jacht naar een visje, schoon water of een pakje crackers, daar toch anders over dacht. Niks prachtige armoede, niks back to basic. Je leeft op een boot een rijk leven, ook als je naar westerse maatstaven low budget leeft en je je reet in de zee wast. Je kan met niets toe, omdàt je alles hebt. Een soort luxe versie van armoede. Weten dat je je onzekere bestaan weer overboord kunt gooien als je het even niet meer zo leuk vindt, maakt het allemaal net even wat makkelijker om jezelf op het basisniveau van die wereldberoemde piramide te plaatsen. Dat is niet back to basic, dat is dikke mazzel.

 

5 comments

  • Steef

    Dank je voor de update! Wat een heerlijk verhaal weer. Ik geniet er zo van! Jullie schrijven super. Dit wordt een best-seller. Maak nog maar een paar hoofdstukken.!! XX

  • Margriet

    Hey Kitty en Laurens,
    Wat een prachtig verhaal schrijf je Kitty! , Wat mooi om zo je overdenking te lezen en je realisatie dat je inderdaad enorme mazzel in je leven hebt. Jij niet alleen, wij allemaal die in het rijke Westen zijn opgegroeid en mogen leven, ervan mogen profiteren en genieten. Natuurlijk zit het ons ook weleens niet mee en zouden we meer willen, van wat dan ook. Maar als je in die andere cultuur kijkt, zoals jij nu, hebben we gewoon mazzel. Mooi om zo een kijkje in je beleving te krijgen. Mooi ook om je schrijftrant te zien veranderen van een dagboek van praktische belevenissen naar een dagboek van overdenkingen en diepergaande belevenissen. Dank je wel daarvoor. En natuurlijk mag je ondanks alles wat er om je heen gebeurt en wat je ziet, enorm genieten van wat je hebt, Ik wens jullie veel plezier daar in dat prachtige gebied. Lieve groet.

  • luuk

    Inderdaad een héél mooi verhaal het geeft ons weer even te denken hoe goed we het hebben hier in het westen.
    Leuk ook te zien op de foto’s jullie werkzaamheden aan de boot, hier gaat mijn technisch hart weer van bloeien, heb er dik respect voor hoe jullie dat doen.
    Zag ook dat Laurens een cursus MONKEY gedaan heeft, het levert in ieder geval vers fruit op hi hi.
    Ik zou zeggen hou het basic life nog maar even vol, het geeft zoveel mooie nieuwe inzichten in het leven en daarbuiten zoveel mooie plaatjes en voor de achterblijvers foto’s.
    Nog veel mooie en veilige zeemijlen toegewenst, Luuk

  • Anton en Jacqueline

    Dat wordt genieten, genieten, genieten en heel veel knuffelen met Kees en Marijke❤❤❤❤❤💞💞💞💞
    Wij genieten zo van jullie verhalen. Je zou columns kunnen schrijven voor weekbladen…..😇
    Hele fijne dagen met z’n viertjes en aan het moment van afscheid nemen moet je nog maar niet denken🤗
    Dikke knuffel van ons😘

  • Trinet

    Lieve schoondochter van me.
    Wát een prachtige overpeinzingen heb je geschreven.
    Daarvoor alleen al is deze zeilreis een succes.
    Ik herken veel in je verhaal als ik alleen nog maar onderweg ben in landen nét buiten West-Europa.
    Wij hebben het goed, beter, best in Nederland.
    Geniet van deze inzichten!
    Knuffel mijn zoon even voor en van mij?!
    Liefs,
    Trinet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *