Off to Suriname

The wind is howling. The boat is yawing back and forth behind its anchor. And the harder the wind howls, the harder the nerves do through my body. Starting tomorrow we will be at sea for more than two weeks. I guess during the crossing the wind will be my best friend, but not just yet. I have to get out of here, get away from the boat. I have to be on land; feel the cobblestones under my feet, eat Cachupa, feel the sun on my skin, sniff the smell of fresh coriander and mint, greet the friendly Cape Verdeans with a smile: “Bom dia! Tut dret? “

We are about to leave the Cape Verde Islands and set course for Suriname. In about 15 days, with nothing but blue around us, we will cross the Atlantic Ocean. A thousand words couldn’t describe how I feel about this. Because writing a piece for everyone who just wants to read it is fun, but it is not always easy. Like now. Too much has happened that occupies my mind, heart and body. Having to go on without my dad, who was my mate ashore, is shit. It feels empty and all-encompassing at the same time. Soon I will be on an seemingly infinite, empty and all-encompassing blue plain for 15 days. It affects me. Am I looking forward to loneliness? Not really. To the endless blue? I honestly don’t know. I’ll just go and experience it, no matter how beautiful or ugly it will be.

The Cape Verde have certainly earned an honorable mention. Besides being beautiful (check the photos here!), It is the place where Laurens and I planned -about a year ago- to trade our city house for an ocean going sailboat, and to venture out into the world. And it is the place where, despite my grief, I feel I now have become strong enough to continue this adventure. Because we’ll certainly go on: on to new Tales of Tiago!

Je bent een Zeeuw of niet: Laurens bakt onderweg naar de Kaapverden echte Zeeuwse bolussen

Lekker!

Sal, het eerste eiland van de Kaapverden in zicht! Hier is het allemaal begonnen.

De haven van Sal: Palmeira.

Hier leggen we ons bijbootje aan: tussen de vissenkoppen door de kant op. We’re definitely not in Kansas anymore, Dorothy. Afrika dus.

Verse langoest bij Esplanada ‘Rotterdam’

Capoeira op het strand in Santa Maria, Sal

Santa Maria

Laurens onderweg van Sal naar Sao Vicente, met Steve van de Amalia of London. Dankzij Steve kon Kitty direct naar Nederland vliegen, terwijl Laurens de boot in een veilige haven legde. Held!

De haven van Mindelo, Sao Vicente. Kan iemand de hemel blussen?

De meneer vermaakt mijn net gekochte rok nog even. Ik denk dat Trinet dit zelfs een oude naaimachine vindt. Maar hij doet het in 10 minuten (innemen, rits er in)

Een dagje toeren op het eiland Santo Antao. Een heuse terreinauto! Laurens mag de lage gearing inschakelen (om een steile weg op te komen, niet off road te gaan)

Kitty wordt blij van deze vrolijke geel/roze bloemekes op Santo Antao

Kerkje van het hoogste dorp van Santo Antao. Misschien vereren ze hier daadwerkelijk d’n eilig’n Anton

Op de kraterrand in Santo Antao. Kliffen aan beide zijden van deze weg. Adembenemend…

Ponto do Sol, Santo Antao.

Ribeira Grande, Santo Antao. De dame rechts is een geliefde Kaapverdiaanse zangeres

Paul-vallei, Santo Antao. Wat een zeldzame groene oase. De rest van de kaapverden zijn best dor. Door de mist die je ziet, is alles hier groen.

Een van de verse vissen belandt bij ons in de pan. We denken niet dat het een Parrot fish was (dat zei de vismevrouw wel).

De dame waar we onze groenten kopen op de markt in Mindelo

…en dit is de markt waar zij haar kraampje heeft

Er wordt druk geoefend door de sambabands voor carnaval. Elke avond tussen acht en tien dendert het geluid van de sambaband over onze ankerplaats. We kunnen het al bijna meedrummen.

Een voorproefje op het Kaapverdiaanse carnaval: een stoet van honderden mensen, waaronder als Afrikaanse krijger verklede en geschminkte mannen, trekt door de straat.