Verhalen

Feest in de Carieb

On 24 juli 2019 by Kitty@Tiago

Van heinde en verre zijn mensen gekomen voor dit optreden. Waarom weet ik niet precies, maar het is zo. Wat ongemakkelijk sta ik in de bloedhitte voor het podium van de plaatselijke discotheek. Ongemakkelijk, want heb het warm en ik heb werkelijk geen idee hoe ik mijn lijf moet bewegen op deze muziek. Schudden? Springen? Ik hop wat op en neer. Hmm, dit werkt niet echt lekker. Als ik om me heen kijk, zie ik dat ik niet de enige ben die zich eigenlijk geen raad weet. Meezingen dan maar: “follow the leader, leader, leader, follow the leader”. Het obligate springen en zwaaien lukt net. Ik ben 16 en The Soca Boys veroveren de wereld. Help!

20 jaar later. Kingstown, Saint Vincent. De soca dreunt door de straten uit het formaat boxen waar menig discotheek jaloers op zou zijn. Het is carnaval. Overal om me heen prachtige, ronde dames die zich príma raad weten met hun lijf. Duizenden borsten en billen verhuld (of onthuld) in minuscule glitterpakjes. De wulpse rondingen schuddendraaien er lustig op los. Ritmisch. Sensueel. Het ziet er zo makkelijk en soepel uit. Worden vrouwen hier geboren met een paar extra gewrichten? En hoe kan het dat zelfs de grootste kont niet echt drilt? Ik verwonder me en geniet. Stilstaand. Omdat ik onderhand wel weet dat mijn heupen van Europees hardhout zijn, waag ik me beter niet aan billenschudderij. Ik dans vandaag enkel in mijn hoofd, dat scheelt een hoop ongemak. En die socabeats, die geven het geheel extra – nou ja, sfeer. Soca hoort hier, in de Carieb. Wát een feest!

Dat Laurens deze dag jarig is – en 40 wordt! – maakt het extra feestelijk. Omdat we hem niet vaak genoeg kunnen herinneren aan dit heuglijke feit, is dit niet de eerste keer dat we het vieren. Een maand daarvoor werd het ‘verrassingsfeestjeplan’ al in gang gezet. Ja, je leest het goed, voor een verrassingsfeestje is hier een heus plan nodig. Want zo simpel als het in Nederland is om wat vrienden op te trommelen, taart te eten en te barbecuen, zo simpel is het hier dus niet. Ik ben namelijk nooit alleen en dat verhoogt de moeilijkheidsgraad van dingen-onopgemerkt-doen aanzienlijk. De momenten die ik voor mezelf heb – als Laurens op de wc zit – zijn nét te kort om boodschappen te doen, een taart te bakken, salades te maken, vlees te marineren, een feestmuts te maken en slingers op te hangen. Het plan omvat dus wat coördinatie en een hoop leugentjes-om-Laurens’-bestwil. Gelukkig doen een aantal boten gezellig mee met mijn gelieg (de bemanning dus, niet de boten zelf), dus dat scheelt. De niet-bestaande reisplanning wordt op slinkse wijze aangepast om zo vijf boten tegelijkertijd op dezelfde plek te krijgen en het lukt me om kilo’s vlees, liters bier en taarten onopgemerkt in ons kleine koelkastje te laten verdwijnen. Hans Kazan is er niks bij. Op de verrassingsfeestjedag zelf worden er nog wat meer leugens aan elkaar geknoopt om Laurens weg en ook weer op tijd terug te lokken voor het taartmoment en arriveert de laatste verrassingsboot om de barbecue nog mee te pikken. Uiteindelijk duurt het feestje, door een kleine aanpassing in het toch al niet zo vormvaste plan, zowaar twee dagen. Het leven begint blijkbaar echt bij 40; het kan niet op.

Met de feestvreugde kan het hier sowieso niet op hoor. Het is hier namelijk elk weekend feest. Tenminste, dat vindt de plaatselijke bevolking denk ik. Voor ons is het eigenlijk weer feest als het maandag is, want het weekend gaat hier standaard gepaard met feestmuziek, bestaande uit ‘harde herrie’. En dat zeg ik niet omdat ik oud word ofzo; ik ben nog lang geen veertig. Maar goed, na het kerkgezang op zondagochtend (soms heel mooi, soms tenenkrommend vals, maar daar krijg ik nog wel een lekker vredig zondaggevoel van), worden de mega-geluidsboxen in stelling gebracht en de auto’s met boomboxen opgelijnd. Onverstaanbare rap op links, snoeiharde soca op rechts, en als we echt pech hebben mengen ze er ook nog een beetje Celine Dion doorheen (waarom?!). Daar gaat mijn zo geliefde zondagsrust. Er is echter een prima oplossing voor dit niet zo rustgevende, zinloze, auditieve, Caribische geweld; mijn kop in het water steken. Genieten van het kleurrijke koraal en de duizenden visjes. Hmmm, fijn; alleen mijn ademhaling, het zachtjes klotsen van het water en het geluid van de gele trompetvis. Toch nog feest.

En zo ben je ineens in de Carieb

Onderweg naar Guadeloupe durven we de hengel wel weer een keer uit te gooien. Dit keer een mooi formaatje voor twee.

Aankomen op een nieuw plekje, op een nieuw eiland, in een nieuw land; dat blijft mooi

Onze eerste bbq op een tropisch strandje van een van de eilanden voor de kust van Guadeloupe

Zie deze fraaie vriend eens de show stelen

Regenseizoen in het regenwoud van Guadeloupe. Wij blijven lekker droog onder deze ‘parapluie locale’

Waterval van meer dan 100 meter op Guadeloupe. Zelfs op deze afstand werden we besproeid met heerlijk koele watervalspetters.

Het blijft een gekke combi; franse koeien en palmbomen

In het regenwoud van Guadeloupe

Watervallen om heerlijk in te badderen. Guadeloupe

Basse Terre, Guadeloupe

Onderweg naar de vulkaan op Guadeloupe. De mist trekt af en toe weg, waardoor we de te beklimmen top soms al even kunnen zien.

Drie uur klimmen en klauteren over rotsen en glibberige paadjes.

Na een paar weken weer met z’n tweeën te zijn geweest worden we wat kribbig en neurotisch. We zoeken Michiel en Arianne van de Joy weer op en houden een OCD (overdreven Caribische dag)

Iles des Saints, Guadeloupe

Deze pelikanen rusten even uit op onze boot na een ochtendje vissen op Iles des Saint

Vissersbootjes in Roseau op Dominica

Onze tanks vullen we bij uit een van de vele openbare waterkraantjes op Dominica

Fruitkraampjes in de straten van Roseau, Dominica

Een lekker stukje wandelen op Dominica. De route is niet helemaal goed aangegeven of bijgehouden, maar we komen na zes uur wandelen weer netjes terug bij de boot.

De touwen waaraan we ons langs de steile helling laten zakken zitten goed vast, toch..

Soms moet je maar gewoon vertrouwen op de vier overgebleven plankjes op een hangende brug boven een mooie kloof.

Halverwege de route nemen we een frisse duik in de beek. Schoon shirtje aan; ik kan er weer tegen aan.

Een bijpassende kat. Hoe lief.

De Indian River op Dominica. Scenes uit de film ‘Pirates of the Caribbean’ werden hier opgenomen, en ik snap wel waarom

Op pad met Ben en Jessica op Dominica. Om de Indian River op te momgen moet je flink betalen voor een lokale gids inhuren. Wij doen het anders en vragen wat rond. Patrick neemt ons mee in ruil voor een rumpunch. Topdeal.

Laurens vindt het altijd leuk om een stukje te gaan zeilen. De eiland- en baaihopjes in het Carieb bevallen hem prima

Ondertussen staar ik een beetje voor me uit en geniet van het water en de wind

Met Ben in een willekeurig straatje in St. Pierre op Martinique

Het rasta-festival in St. Pierre op Martinique

Ya man! We zijn voor een avondje rastafari

Op Martinique gaan we naar een botanische tuin. Met idiote audiotour.

Op Martinique, het bloemeneiland, komen oorspronkelijk helemaal geen bloemen voor. Nu zie je ze overal.

Prachtig zijn ze. Zoals deze

Of deze. Mét kolibrie!

Laurens zingt er een liedje over

Door het bladerdak van de botanische tuin

De botanische tuin. Omringd door tropisch regenwoud.

Gewoon een mooi plaatje

Tijdens een van onze zelf bedachte wandelingen op Martinique stuiten we deze joekel

En weer een mooi beestje!

Een replica van de Sacre Coeur op Martinique

Als we snel zijn kunnen we met laag water van het ene eiland naar het andere lopen. Dan doen we natuurlijk!

Even een rondje om het eiland moet toch kunnen voor het water weer stijgt?

Deze foto werd gemaakt dor een van de boatboys bij Bequia. Hij wilde 50 dollar hebben voor de geprinte variant. Sneaky heb ik de boy afgeleid en heeft Laurens binnen een fotoke genomen van de print. 50 dollar picture!

Even de zonnepanelen vast zetten. Het systeem is nog niet echt hufterproof.

Om de dag een broodje bakken. Meestal lukken ze 🙂

De baai van Bequia

Deze hondjes volgen ons overal op Bequia

Strandwandelingetje op Bequia

Bequia. Wat een fijn eiland. zo fijn dat het eiland nog een tweede keer met een bezoekje vereerd hebben. Oh, en je spreekt het uit als Bekwee

Hier nog in de schildpadden opvang in Bequia, later zwemmen we met ze vrij in de natuur mee op de Tobago Cays.

Zonsondergang nummer zoveel. Dit keer op Bequia

De regatta op Canouan

De uitvaart op Canouan. Het begraven gebeurt waar iedereen bij is. Een indrukwekkend anderhalf uur

Barbecue met Ben en Jessica van de Mac en Michiel en Arianne van de Joy met de locals op het strand van Canouan.

Trevor (aka Porkman) sjouwt zijn barbecue mee en wij genieten van de gebraden kippetjes

Na een jaar in het vooronder gelegen te hebben wordt de kite uitgepakt. Het gaat beginnen!

Les 1: de kite bedienen

Meester Michiel kijkt toe hoe leerling Laurens de kite uitprobeert

Tobago Cays met de Joy

Voor anker bij de Tobago Cays: helderblauw water waar kleine tropische eilandjes in zijn gedropt

Onze nieuwe gezamenlijke hobby: snorkelen!

Visjes!

De onderwaterwereld is in de Carieb (op veel plekken) prachtig met kleurrijk koraal

Vissen in allerlei kleuren en wuivend koraal

Zwemmen met schildpadden op de Tobago Cays

Onder de indruk kijken we naar de capriolen van de kitesurfers op Union Island

We zitten eerste rang. De kitesurfers komen rakelings langs de boot. Een showman doet high fives met je terwijl hij springt.

YMCA! Steve, Ben en Laurens geven een daverend optreden met de lokale zangers op Carriocou

Mooie zonsondergang nummer hoeveel? Ze vervelen nooit

Het feestcomite: Mac, Joy, Tutti en Amalia

Inclusief feestmuts

Tijd voor verjaardagstaart!

Verjaardag! Het is al snel gezellig vol op onze boot.

De verjaardagsbarbeque

De verjaardagsbarbecue houden we op Petit Martinique, dus ‘petenque’ gespeeld worden zal er!

Wandeltochtje op Petit Matinique. Ja, dat schrijf je zonder de letter r.

Huizen zijn hier eigenlijk bijna nooit echt af, maar als ze af zijn, is het over het algemeen een kleurrijk geheel

Met Steve en Helena op Sandy Island, Carriacou

Gespikkelde alen, maar ook groenig met blauw, geel, en wit.

Ik word altijd blij van een schooltje Caribische rifinktvissen. Ze zijn prachtig en zwemmen grappig.

De gespikkelde adelaarsrog: zomaar onder ons bootje door.

Fikkie stoken, picknicken en marshmallows roosteren.

Zo’n twintig ‘bands’ doen mee in de parade. De band bestaat uit een grote geluidswagen met megaboxen en ongeveer 100 prachtig geklede dames (en soms een man)